"Laten we kijken of we iedereen een plekje kunnen geven. Iedere persoon is een elastiekje. Leg jij het maar neer zoals het nu is." Pieter, 8 jaar, gaat ingespannen aan het werk. Er wordt wat geschoven en geschikt. En daar ligt dan het gezin zoals het nu is: Moeder en drie kinderen. Op het andere blaadje ligt vader met Pieter en zijn twee broertjes. Het raakt Pieter om het zo neer te leggen. Het liefste zou hij iedereen bij elkaar op een blaadje leggen. Zo zou hij willen dat het is. Hij weet wel dat het niet meer zo is. Het neerleggen van de elastiekjes raakt hem. Er loopt een traan langs zijn wang. Hij veegt hem verwoed weg, maar er komt al een nieuwe achteraan. We hebben het over zijn gevoelens. Moeder heeft een nieuwe vriend en gaat binnenkort samenwonen. De helft van de week gaat de situatie voor Pieter veranderen. We pakken er een nieuw blaadje bij, van een samengesteld gezin. Stap voor stap helpen de elastiekjes om met Pieter te bespreken hoe hij zich daar bij voelt. Ik verzeker hem dat hij altijd het kind van zijn vader en moeder blijft, ook als moeder samenwoont met haar nieuwe vriend.  Onder zijn tranen laat hij een voorzichtige glimlach zien.   

Conflicten met je kind. Voor je het weet loopt het uit de hand en heb je spijt van wat je gezegd of gedaan hebt. Herkenbaar voor veel ouders, en actueel voor de vader die tegenover me zit. Het gaat niet goed met zijn zoon. Hij weet niet meer wat hij er mee aan moet. Het draait altijd uit op ruzie, en daar lijkt het ook vaak al mee te beginnen. Kinderen op de middelbare school drukken zich niet fijn gevoelig uit. Zij hebben nog niet de communicatieve vaardigheden om respectvol en met ook voor alle belangen hun eigen wensen te verwoorden. De boodschap zit verstopt. In boze buien. In grove woorden. In lichaamstaal die boekdelen spreekt. Verwijtende blikken, weerstand. Een van de moeilijkste situaties om te hanteren. In het leven, maar zeker ook in de opvoeding.  Mijn advies aan deze vader is om er niet nog meer ellende aan toe te voegen. Om het klein te houden, kleiner te maken. Om de ruimte te zoeken. Een krachtsinspanning aan gaan met je kind maakt dat je verliest. Een gevecht aan gaan met je kind, al is het in woorden, is een teken dat je de controle kwijt bent. Niet alleen over je kind, maar vooral over je zelf. Een kind is nog aan het leren, aan het groeien en ontwikkelen. Gedrag van ouders geeft houvast. Zorg goed voor jezelf, zodat je dit kompas voor je kind kunt zijn. Benoem je emotie, laat merken dat je oog hebt voor het opbouwende gedrag van je kind in andere situaties (gisteren, eerder die dag). Pak terug op het positieve. En luister naar de boodschap die je kind afgeeft. Niet van mens tot mens. Maar van kind naar opvoeder.