De ervaringen van Dora
Dora, 44 jaar, moeder van vier kinderen zocht enkele jaren geleden contact met mij. Ze merkte dat ze zich heel verantwoordelijk voelde voor het reilen en zeilen van het gezin. Ondanks al haar inspanningen lukte het haar niet om het thuis gezellig te maken. Het voelde voor haar alsof ze allemaal losse elementen waren, waarbij de samenhang ontbrak. "Ik heb een verantwoordelijke baan, geniet van mijn werk en stel hoge eisen aan mijzelf. Daarom vind ik het ook zo moeilijk dat het thuis niet loopt. Ik begrijp niet waarom het niet werkt. Er is zo veel geruzie en gedoe. Terwijl we het zo goed hebben geregeld met ons werk en de oppassen. Ik vind het frustrerend dat het zo loopt. Als de kinderen vragen of er vriendjes mogen komen eten denk ik: Nee, niet nog meer!. Zo wil ik niet denken, zo wil ik niet zijn.
Gedurende een wat langere periode had ik elke 6 a 8 weken een gesprek met Dora. Soms vond Dora het prettig als haar man er ook bij was. Dora hield de situaties bij waar ze tegen aan liep en die moeilijk voor haar waren. Soms mailde ze me tussendoor: "Ik heb even behoefte om je een situatie voor te leggen. Wat vind jij hiervan? Hoe moet ik hier tegenaan kijken?" Dan waren een paar mails heen en weer voldoende om Dora's zelfvertrouwen te behouden en te vergroten. Af en toe gaf ik Dora een opdracht mee om bepaalde vragen uit te werken. Langzaamaan ontstond er meer overzicht en inzicht, Ten eerste in de hoge verwachtingen waarmee Dora het moederschap in was gegaan. Daarnaast in de opvoedingsstijl die Dora en haar man hanteerden (direct, strafstoel of naar de kamer voor straf), en de stijl waarmee ze zelf was opgevoed. Ik gaf Dora meer inzicht in de ontwikkelingsfasen van kinderen en dat het goed is om aandacht te besteden aan het gewenste gedrag.
Na 1,5 jaar gaf Dora aan dat er thuis heel veel veranderd was en dat zij zich eindelijk gelukkig voelde met haar gezin. De mails die ik haar had gestuurd gebruikte ze als een naslagwerk. Haar inzichten en vaardigheden bleken inmiddels voldoende om alle opvoedingssituaties het hoofd te bieden. "Ik heb heel veel van jou geleerd", zei ze in het laatste gesprek. "Ik had zoveel opvoedingsboeken gelezen, maar de gesprekken hier hebben we gegeven waar ik naar op zoek was". "Nu kan ik genieten van mijn werk en van mijn gezin". "Mijn dochter zei laatst dat ze in haar dagboek had gelezen dat ik vorig jaar zo vaak schreeuwde tegen haar. Ze was het al vergeten, maar kwam me een kus geven en vertellen dat ze me zo lief vond". Wat een compliment".
Gedurende een wat langere periode had ik elke 6 a 8 weken een gesprek met Dora. Soms vond Dora het prettig als haar man er ook bij was. Dora hield de situaties bij waar ze tegen aan liep en die moeilijk voor haar waren. Soms mailde ze me tussendoor: "Ik heb even behoefte om je een situatie voor te leggen. Wat vind jij hiervan? Hoe moet ik hier tegenaan kijken?" Dan waren een paar mails heen en weer voldoende om Dora's zelfvertrouwen te behouden en te vergroten. Af en toe gaf ik Dora een opdracht mee om bepaalde vragen uit te werken. Langzaamaan ontstond er meer overzicht en inzicht, Ten eerste in de hoge verwachtingen waarmee Dora het moederschap in was gegaan. Daarnaast in de opvoedingsstijl die Dora en haar man hanteerden (direct, strafstoel of naar de kamer voor straf), en de stijl waarmee ze zelf was opgevoed. Ik gaf Dora meer inzicht in de ontwikkelingsfasen van kinderen en dat het goed is om aandacht te besteden aan het gewenste gedrag.
Na 1,5 jaar gaf Dora aan dat er thuis heel veel veranderd was en dat zij zich eindelijk gelukkig voelde met haar gezin. De mails die ik haar had gestuurd gebruikte ze als een naslagwerk. Haar inzichten en vaardigheden bleken inmiddels voldoende om alle opvoedingssituaties het hoofd te bieden. "Ik heb heel veel van jou geleerd", zei ze in het laatste gesprek. "Ik had zoveel opvoedingsboeken gelezen, maar de gesprekken hier hebben we gegeven waar ik naar op zoek was". "Nu kan ik genieten van mijn werk en van mijn gezin". "Mijn dochter zei laatst dat ze in haar dagboek had gelezen dat ik vorig jaar zo vaak schreeuwde tegen haar. Ze was het al vergeten, maar kwam me een kus geven en vertellen dat ze me zo lief vond". Wat een compliment".