"Laten we kijken of we iedereen een plekje kunnen geven. Iedere persoon is een elastiekje. Leg jij het maar neer zoals het nu is." Pieter, 8 jaar, gaat ingespannen aan het werk. Er wordt wat geschoven en geschikt. En daar ligt dan het gezin zoals het nu is: Moeder en drie kinderen. Op het andere blaadje ligt vader met Pieter en zijn twee broertjes. Het raakt Pieter om het zo neer te leggen. Het liefste zou hij iedereen bij elkaar op een blaadje leggen. Zo zou hij willen dat het is. Hij weet wel dat het niet meer zo is. Het neerleggen van de elastiekjes raakt hem. Er loopt een traan langs zijn wang. Hij veegt hem verwoed weg, maar er komt al een nieuwe achteraan. We hebben het over zijn gevoelens. Moeder heeft een nieuwe vriend en gaat binnenkort samenwonen. De helft van de week gaat de situatie voor Pieter veranderen. We pakken er een nieuw blaadje bij, van een samengesteld gezin. Stap voor stap helpen de elastiekjes om met Pieter te bespreken hoe hij zich daar bij voelt. Ik verzeker hem dat hij altijd het kind van zijn vader en moeder blijft, ook als moeder samenwoont met haar nieuwe vriend. Onder zijn tranen laat hij een voorzichtige glimlach zien.
RSS-feed