De wereld staat stil en draait door tegelijk. Onze dagindeling is gekanteld, de interactie met anderen niet meer zo zorgeloos als voorheen. Er is een dreiging ontstaan, die ook best complex is om te begrijpen. Tegelijkertijd schijnt de zon en zijn alle kinderen vrij. Middelbare scholieren proberen thuis het schoolwerk te maken. Eindexamenkandidaten maken er het beste van op eigen kracht.
Voor wie is het erg? Voor de zieken en de zwakken? Voor de koortsigen van vandaag, die we morgen zelf kunnen zijn? Voor de artsen en verpleegkundigen die zich geconfronteerd zien met een extreme zorg uitdaging? Voor de politici en andere beslissers die de richting voor het hele land aan moeten geven? Voor de ouders die in eens hun kinderen de hele dag om zich heen hebben? Terwijl ze ondertussen thuis hun werk proberen te doen, zo goed en kwaad als dat gaat? Voor de zorgbehoeftige kinderen die ook ineens niet meer terecht kunnen op hun school en volledige verstoord worden in hun dag- en weekritme? Voor de nabestaanden van mensen die nu overlijden en te maken krijgen met een begrafenis of crematie in kleine kring en zonder lichamelijk contact? Voor de eenzamen onder ons voor wie het leven nu nog veel eenzamer wordt? Voor de kinderen die veel minder contact kunnen hebben met hun vriendjes dan ze zouden willen. Voor iedereen die niet meer kan sporten, borrelen, feesten, werken etc? Voor degenen die ineens niet meer kunnen afrijden of trouwen? Of die vandaag de dag een babietje ter wereld brengen en dat niet kunnen delen met iedereen die hun lief is. Voor mensen die hun bron van inkomsten zien opdragen en zich zorgen maken over de toekomst?
Deze situatie is een menselijke uitdaging, van jong tot oud, van klein naar groot. Het doet een beroep op onze cognitieve flexibiliteit. Lukt het ons de wereld anders te organiseren, ons leven anders in te richten? Er zijn tijden geweest in de geschiedenis van de mensheid dat er veel vaker een beroep werd gedaan op deze flexibiliteit. Tegenwoordig zijn zo veel zaken voor ons vanzelfsprekend geworden. Zelfs zo iets groot als onze gezondheid. Verworvenheden zijn vanzelfsprekenheden geworden. Ineens voelen we van alles dat er eerst niet was, en realiseren we ons de kwetsbaarheid van ons bestaan. Het goede nieuws is dat ons menselijke brein altijd maar doorgroeit en ontwikkelt. Ons brein stelt ons in staat er het beste van te maken, nieuwe wegen te gaan vinden. Binnen enkele momenten zijn we allemaal al bezig ons aan te passen aan de nieuwe situatie. Laten we de tijd nemen om daar bij stil te staan. Om heel bewust aandacht te besteden aan de veerkracht van onszelf, van onze kinderen en de mensen om ons heen. Die veerkracht hebben we hard nodig. Zelf als het tegen zit, is er nog genoeg over om dankbaar voor te zijn!
Voor wie is het erg? Voor de zieken en de zwakken? Voor de koortsigen van vandaag, die we morgen zelf kunnen zijn? Voor de artsen en verpleegkundigen die zich geconfronteerd zien met een extreme zorg uitdaging? Voor de politici en andere beslissers die de richting voor het hele land aan moeten geven? Voor de ouders die in eens hun kinderen de hele dag om zich heen hebben? Terwijl ze ondertussen thuis hun werk proberen te doen, zo goed en kwaad als dat gaat? Voor de zorgbehoeftige kinderen die ook ineens niet meer terecht kunnen op hun school en volledige verstoord worden in hun dag- en weekritme? Voor de nabestaanden van mensen die nu overlijden en te maken krijgen met een begrafenis of crematie in kleine kring en zonder lichamelijk contact? Voor de eenzamen onder ons voor wie het leven nu nog veel eenzamer wordt? Voor de kinderen die veel minder contact kunnen hebben met hun vriendjes dan ze zouden willen. Voor iedereen die niet meer kan sporten, borrelen, feesten, werken etc? Voor degenen die ineens niet meer kunnen afrijden of trouwen? Of die vandaag de dag een babietje ter wereld brengen en dat niet kunnen delen met iedereen die hun lief is. Voor mensen die hun bron van inkomsten zien opdragen en zich zorgen maken over de toekomst?
Deze situatie is een menselijke uitdaging, van jong tot oud, van klein naar groot. Het doet een beroep op onze cognitieve flexibiliteit. Lukt het ons de wereld anders te organiseren, ons leven anders in te richten? Er zijn tijden geweest in de geschiedenis van de mensheid dat er veel vaker een beroep werd gedaan op deze flexibiliteit. Tegenwoordig zijn zo veel zaken voor ons vanzelfsprekend geworden. Zelfs zo iets groot als onze gezondheid. Verworvenheden zijn vanzelfsprekenheden geworden. Ineens voelen we van alles dat er eerst niet was, en realiseren we ons de kwetsbaarheid van ons bestaan. Het goede nieuws is dat ons menselijke brein altijd maar doorgroeit en ontwikkelt. Ons brein stelt ons in staat er het beste van te maken, nieuwe wegen te gaan vinden. Binnen enkele momenten zijn we allemaal al bezig ons aan te passen aan de nieuwe situatie. Laten we de tijd nemen om daar bij stil te staan. Om heel bewust aandacht te besteden aan de veerkracht van onszelf, van onze kinderen en de mensen om ons heen. Die veerkracht hebben we hard nodig. Zelf als het tegen zit, is er nog genoeg over om dankbaar voor te zijn!
RSS-feed