Ouders hebben de prachtige taak een inspiratiecentrum te zijn voor hun kinderen. Ouders zijn de veilige basis van hun kroost, vormen voor jonge kids het centrum van hun leven. Bij ouders halen kinderen, zeker in de begin jaren van hun leven, alles vandaan. Naarmate kinderen groter worden verandert de rol van ouders. De invloed van de buitenwereld wordt groter. "Hij mag dat wel", " Dat is echt niet normaal", "ik wil ook op.... Kinderen krijgen inzicht in wat er nog meer te halen valt in de wereld en gaan hierover in gesprek met hun ouders. Er moeten keuzes gemaakt worden: vakken, profielen, verenigingen/ sporten, activiteiten, wel of geen bijbaantje", hoe om te gaan met situaties enzovoort. Ouders hebben verschillende opvoedkundige rollen. Inspireren is een kernachtige en positieve opvoedrol die ruimte geeft aan de ouder en ook aan het kind. Inspireren betekent dat je de ander enthousiast maakt voor jouw idee, gewoon door te doen. Inspireren helpt! Het vraagt aan ouders om ook actief te blijven als mens, zichzelf de ruimte te geven voor eigen kwaliteiten en interesses uit te werken.
Wat interesseert jou? Wat interesseert jouw kind? Waar ben jij mee bezig? Waar is hij of zij mee bezig? Wat vormt een ingang tot een gesprek? Wat vindt jij leuk om te doen? Wat vindt jouw kind leuk om met jou te doen? Wat vindt hij of zij leuk om te doen? Hoe meer ouders zich "voeden", om zichzelf te blijven ontwikkelen, hoe inspirerender ze kunnen zijn en blijven voor hun kind. Inspireren, Hoe doe jij dat? 
​

"Adem in voor jezelf, uit voor de ander". Dit is een stukje uit een meditatie die ik soms met ouders doe. Voor jezelf zorgen is de kern van goed ouderschap. Hoe kun je het anders opbrengen om al die jaren, uren, minuten klaar te staan voor je kinderen en gezin? In deze zware tijden is het extra moeilijk om tijd voor jezelf te kunnen nemen. Gezinnen zitten de hele dag bij elkaar. Ouders hebben veel taken die ze niet gewend zijn. Het werk vraagt daarnaast ook veel aandacht en op een andere manier. Voorlopig zit het er nog niet naar uit dat de kinderen weer naar school kunnen. Waarschijnlijk duurt het nog wel even. Dat betekent dat je als vader en moeder echt elke dag in de planning tijd voor jezelf op moet nemen.  Sommige juffen op school hebben dan een lampje aan als teken dat ze niet gestoord moeten worden. Is het ook voor jouw kinderen moeilijk om het even zonder jouw aandacht te stellen? Toch heel belangrijk om hier aan te werken. Als jij geen tijd voor jezelf neemt word je er geen leukere vader of moeder van. Dus plan niet alleen "tijd voor de ander, maar ook tijd voor jezelf". Vraagt het leven meer van je dan je aan kan, pas je eisen dan aan. Accepteer de situatie, en pas de hoeveelheid zorg die je nodig hebt daar op aan. Ook dat is voor je kinderen iets heel belangrijks om te leren. Dus geef hierin het goede voorbeeld en leg uit waarom je dat doet. Dan zal je kind bij gevoelens van irritatie, verveling, boosheid ook makkelijker even lekker gaan ontspannen. 

Ouders staan voor een van de grootste uitdagingen van hun bestaan als opvoeder. Ze hebben er ineens allerlei rollen bij gekregen. Terwijl ze ondertussen zichzelf ook nog eens in allerlei bochten moeten wringen om hun werk te doen. Of zich zorgen maken over baan en inkomen. Het leven met de kids gaat altijd gewoon door. De levenskracht van kinderen is bijzonder. Enerzijds een houvast en een voorbeeld voor ons allemaal. Het leven gaat gewoon door. Tegelijkertijd voor ouders ook moeilijk. Terwijl je een afspraak per zoom probeert te hebben met die belangrijke klant komt je zoon vragen of je waterbalonnen wilt vullen. Of je dochter heeft bedacht een cake te bakken en kan dat helaas nog niet zonder jouw hulp. Helaas probeerde je net je financieen te doorgronden en te bepalen of je je onderneming wel overeind kan houden. Het is moeilijk om in alle situaties en voortdurend beschikbaar te zijn. Alle ouders wil ik op het hart drukken om vooral ook goed voor zichzelf te blijven zorgen. Dat is niet makkelijk in deze omstandigheden. Maar op het moment dat ouders omvallen wordt het voor kinderen heel moeilijk. Dus neem dat moment voor jezelf, ga even wandelen in de zon, neem allebei even alle kinderen zodat de ander even kan ontspannen. Doe je oortjes in, eet een zak soep met een kant en klare salade, leg de kids vroeg in bed en kijk je favoriete film. Zorg eerst voor jezelf, dan voor je kinderen. Anders hebben ze niemand meer om op terug te vallen en ze hebben jou momenteel harder nodig nog dan anders!

De laatste tijd heb ik met veel ouders gesproken over alcohol. "Hoe doen jullie dat thuis?" "Moet je daar nou streng in zijn? Werkt dat niet juist averechts?". Het onderzoek dat is gedaan is er helder over.  Begrenzing van ouders zorgt ervoor dat pubers en jongeren later en minder gaan drinken. Alcohol is schadelijk voor het brein in ontwikkeling. Om adequaat te begrenzen moet wel aan enkele voorwaarden worden voldaan. Ten eerste vraagt het een bepaalde opvoedstijl.  Lukt het je deze boodschap niet autoritair te brengen, maar op respectvolle wijze in gesprek te gaan en blijven met je kind?  Dan ben je heel ver op weg. Afdwingen is nooit een aanbevolen weg in opvoeding. Wat wel werkt is openheid, vertrouwen en duidelijkheid. Verdiep je in dat feestje, leer de vrienden van je kind kennen, maak afspraken met je zoon of dochter en blijf in gesprek. Een tweede belangrijke voorwaarde heeft te maken met het voorbeeld dat jij zelf geeft. Associeer jij gezelligheid met alcohol? Grote kans dat je deze boodschap overdraagt op je kind. Het modelgedrag van ouders is van invloed op het gedrag van kinderen. Wil je dat je kind niet of minder drinkt, neem dan ook je eigen alcoholinname eens onder de loep. En is er een feestje van minderjarigen bij je thuis, verdiep je dan eens in de wereld van alcoholvrije consumpties, blijf in de buurt en wees alert. Verkennen van mogelijkheden en overschrijden van grenzen hoort bij deze levensfase. Een fit brein geeft mogelijkheden in alle levensfases!.

"Laten we kijken of we iedereen een plekje kunnen geven. Iedere persoon is een elastiekje. Leg jij het maar neer zoals het nu is." Pieter, 8 jaar, gaat ingespannen aan het werk. Er wordt wat geschoven en geschikt. En daar ligt dan het gezin zoals het nu is: Moeder en drie kinderen. Op het andere blaadje ligt vader met Pieter en zijn twee broertjes. Het raakt Pieter om het zo neer te leggen. Het liefste zou hij iedereen bij elkaar op een blaadje leggen. Zo zou hij willen dat het is. Hij weet wel dat het niet meer zo is. Het neerleggen van de elastiekjes raakt hem. Er loopt een traan langs zijn wang. Hij veegt hem verwoed weg, maar er komt al een nieuwe achteraan. We hebben het over zijn gevoelens. Moeder heeft een nieuwe vriend en gaat binnenkort samenwonen. De helft van de week gaat de situatie voor Pieter veranderen. We pakken er een nieuw blaadje bij, van een samengesteld gezin. Stap voor stap helpen de elastiekjes om met Pieter te bespreken hoe hij zich daar bij voelt. Ik verzeker hem dat hij altijd het kind van zijn vader en moeder blijft, ook als moeder samenwoont met haar nieuwe vriend.  Onder zijn tranen laat hij een voorzichtige glimlach zien.   

Conflicten met je kind. Voor je het weet loopt het uit de hand en heb je spijt van wat je gezegd of gedaan hebt. Herkenbaar voor veel ouders, en actueel voor de vader die tegenover me zit. Het gaat niet goed met zijn zoon. Hij weet niet meer wat hij er mee aan moet. Het draait altijd uit op ruzie, en daar lijkt het ook vaak al mee te beginnen. Kinderen op de middelbare school drukken zich niet fijn gevoelig uit. Zij hebben nog niet de communicatieve vaardigheden om respectvol en met ook voor alle belangen hun eigen wensen te verwoorden. De boodschap zit verstopt. In boze buien. In grove woorden. In lichaamstaal die boekdelen spreekt. Verwijtende blikken, weerstand. Een van de moeilijkste situaties om te hanteren. In het leven, maar zeker ook in de opvoeding.  Mijn advies aan deze vader is om er niet nog meer ellende aan toe te voegen. Om het klein te houden, kleiner te maken. Om de ruimte te zoeken. Een krachtsinspanning aan gaan met je kind maakt dat je verliest. Een gevecht aan gaan met je kind, al is het in woorden, is een teken dat je de controle kwijt bent. Niet alleen over je kind, maar vooral over je zelf. Een kind is nog aan het leren, aan het groeien en ontwikkelen. Gedrag van ouders geeft houvast. Zorg goed voor jezelf, zodat je dit kompas voor je kind kunt zijn. Benoem je emotie, laat merken dat je oog hebt voor het opbouwende gedrag van je kind in andere situaties (gisteren, eerder die dag). Pak terug op het positieve. En luister naar de boodschap die je kind afgeeft. Niet van mens tot mens. Maar van kind naar opvoeder.    

Hoe ga jij om met de huiswerkdruk als je kind een toetsweek heeft? Laat je alle verantwoordelijkheid bij je zoon of dochter? Of help je het brein van je kind een handje door samen een planning te maken en op vaste tijden te overhoren? Neem je de mobiele telefoon van je kind enkele uren per dag in? Haal je de Wifi eraf? Of gaat dat je te ver?